| By the 1890s the profound effect of adrenal extracts on many different tissue types had been discovered, setting off a search both for the mechanism of chemical signaling and efforts to exploit these observations for the development of new drugs. |
จากการค้นพบผลของสารสกัดจากต่อมหมวกไตที่มีต่อเนื้อเยื่อหลากหลายชนิดในปี 1890 นำมาซึ่งการศึกษาในเชิงกลไกการส่งสัญญาณเคมี รวมถึงการใช้ประโยชน์ต่อยอดจากการศึกษาครั้งนี้ไปสู่การพัฒนายาชนิดใหม่ |
| The blood pressure raising and vasoconstrictive effects of adrenal extracts were of particular interest to surgeons as hemostatic agents and as treatment for shock, and a number of companies developed products based on adrenal extracts containing varying purities of the active substance. |
ผลของสารสกัดจากต่อมหมวกไตในการเพิ่มความดันโลหิตและกระตุ้นการหดตัวของหลอดเลือดนั้นเป็นที่น่าสนใจในกลุ่มศัลยแพทย์ เพื่อนำไปใช้เป็นสารห้ามเลือดและใช้รักษาภาวะช็อค นอกจากนี้ในหลายบริษัทยังมีการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากสารสกัดจากต่อมหมวกไตที่มีความบริสุทธิ์ของตัวยาสำคัญในระดับที่แตกต่างกัน |
| In 1897 John Abel of Johns Hopkins University identified the active principle as epinephrine, which he isolated in an impure state as the sulfate salt. |
ในปี 1897 John Abel จากมหาวิทยาลัย Johns Hopkins ได้คัดแยกสารสกัดที่ยังไม่บริสุทธิ์และสามารถระบุตัวยาสำคัญ คือ epinephrine ซึ่งอยู่ในรูปแบบเกลือซัลเฟต |
| Industrial chemist Jokichi Takamine later developed a method for obtaining epinephrine in a pure state, and licensed the technology to Parke Davis. |
ในเวลาต่อมา นักเคมีอุตสาหกรรม Jokichi Takamine เป็นผู้พัฒนาวิธีการสกัด epinephrine ให้อยู่ในสถานะที่บริสุทธิ์ และได้มอบสิทธิบัตรของเทคโนโลยีนี้ให้กับ Parke Davis |
| Parke Davis marketed epinephrine under the trade name Adrenalin. |
Parke Davis วางจำหน่าย epinephrine ภายใต้ชื่อทางการค้าว่า Adrenalin |
| Injected epinephrine proved to be especially efficacious for the acute treatment of asthma attacks, and an inhaled version was sold in the United States until 2011 (Primatene Mist). |
การใช้ epinephrine แบบฉีด ได้รับการทดสอบว่ามีประสิทธิภาพอย่างยิ่งในการรักษาภาวะจับหืดเฉียบพลัน และ epinephrine แบบสูดดม (Primatene Mist) ถูกวางจำหน่ายในสหรัฐอเมริกาจนถึงปี 2011 |
| By 1929 epinephrine had been formulated into an inhaler for use in the treatment of nasal congestion. |
ในปี 1929 มีการปรับปรุงสูตร epinephrine ให้อยู่ในแบบเครื่องช่วยหายใจ เพื่อใช้รักษาอาการคัดจมูก |
| While highly effective, the requirement for injection limited the use of norepinephrine[clarification needed] and orally active derivatives were sought. |
แม้ว่า epinephrine จะมีประสิทธิภาพสูงในการรักษา แต่การใช้ norepinephrineในรูปแบบฉีด ได้ถูกจำกัดให้ใช้เฉพาะเท่าที่มีความจำเป็น ดังนั้นการใช้สารอนุพันธ์ของ epinephrine ในรูปแบบการกินจึงเป็นที่ต้องการ |
| A structurally similar compound, ephedrine, was identified by Japanese chemists in the Ma Huang plant and marketed by Eli Lilly as an oral treatment for asthma. |
สารประกอบที่มีโครงสร้างเช่นเดียวกับ epinephrine คือ ephedrine ถูกค้นพบในพืชที่ชื่อ Ma Huang โดยนักเคมีชาวญี่ปุ่น และถูกวางจำหน่ายโดย Eli Lilly ในรูปแบบยารับประทานที่ใช้รักษาโรคหอบหืด |
| Following the work of Henry Dale and George Barger at Burroughs-Wellcome, academic chemist Gordon Alles synthesized amphetamine and tested it in asthma patients in 1929. |
มีการศึกษาต่อยอดจากงานของ Henry Dale และ George Barger ณ Burroughs-Wellcome นักเคมีชื่อ Gordon Alles ซึ่งสามารถสังเคราะห์ amphetamine และทำการทดสอบในผู้ป่วยหอบหืด ในปี 1929 |
| The drug proved to have only modest anti-asthma effects, but produced sensations of exhilaration and palpitations. |
ยาดังกล่าวผ่านการทดสอบว่ามีผลในการยับยั้งอาการหอบหืดแค่เพียงระดับปานกลาง แต่กลับมีผลต่อการรับสัมผัส โดยทำให้มีอาการร่าเริงและหัวใจเต้นเร็ว |
| Amphetamine was developed by Smith, Kline and French as a nasal decongestant under the trade name Benzedrine Inhaler. |
Amphetamine ถูกพัฒนาโดย Smith, Kline และ French เพื่อใช้เป็นยาลดอาการคัดจมูก ภายใต้ชื่อทางการค้าว่า Benzedrine Inhaler |
| Amphetamine was eventually developed for the treatment of narcolepsy, post-encepheletic parkinsonism, and mood elevation in depression and other psychiatric indications. |
Amphetamine ยังถูกพัฒนาเพื่อใช้รักษาโรคลมหลับ โรคพาร์คินสันจากการอักเสบของสมอง และใช้เป็นยาคลายกังวลในผู้ป่วยดรคซึมเศร้าและผู้มีอาการทางจิตเวช |
| It received approval as a New and Nonofficial Remedy from the American Medical Association for these uses in 1937 and remained in common use for depression until the development of tricyclic antidepressants in the 1960s. |
ยาชนิดนี้ได้รับการอนุมัติโดย American Medical Associationให้เป็นยาชนิดใหม่และใช้เพื่อการรักษา ในปี 1937 และยังคงใช้อย่างแพร่หลายในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า จนกระทั่งมีการพัฒนา ยาต้านเศร้ากลุ่มไตรไซคลิก ในปี 1960 |
